Ja wiem, że Ty chcesz IX

- Wiem, że tam jesteś, otwórz te drzwi! – Szymon od dziesięciu minut próbował dobić się do mieszkania Cieplakówny. Od dwóch dni była w całkowitej rozsypce. Wiadomość o nieplanowanym macierzyństwie spadła na nią jak grom z jasnego nieba. W najbliższym czasie nie planowała dzieci. Nie miała nawet kandydata na potencjalnego ojca. Głupi przypadek i jednonocna przygoda doprowadziły do tego, że konsekwencje są takie, a nie inne.
- Mówiłam Ci, że masz mi dać spokój – powiedziała do niego zaspana, otulona w koc. Ledwo co otworzyła drzwi.
- Ty piłaś? – spojrzał na kieliszek napełniony winem, który znajdował się na stoliku w jej salonie – Chyba nie muszę ci mówić, że nie możesz spożywać alkoholu w ciąży!
- Daj sobie spokój. W ostatniej chwili uzmysłowiłam sobie, że mam w sobie intruza – patrzyła na niego bez żadnych głębszych emocji – Przemyślałeś moją propozycję?
- Ula, w tej kwestii zdania nie zmienię. Nie dokonam aborcji, nigdy mnie o to nie proś – powiedział mocno i wyraźnie. Ula wróciła pamięcią do wydarzeń sprzed dwóch dni, kiedy to Szymon oznajmił jej dobrą nowinę.

- Jak to w ciąży? Ty sobie żartujesz – powiedziała zamykając twarz w dłoniach.
- Koniec pierwszego trymestru. Najgorsze za tobą. Mam nadzieję, że wszystko będzie w porządku, nie oszczędzałaś się za bardzo ostatnio. O tym powiedzą nam już dokładniejsze badania. Możesz się ubrać i chodź do biurka, opowiem ci co i jak – wyłączył aparat i zajął się jego dezynfekcją.
- Daj mi chwilę – zniknęła w czeluściach jego łazienki i spojrzała w lustro. Nie mogła nadziwić się swojej głupocie.
- Tutaj masz skierowanie na badania, jutro przyjdź na czczo, któraś z pielęgniarek pobierze ci krew. Tutaj recepty. Chcesz zwolnienie lekarskie? – podał jej niezbędne druczki.
- Wyjmij to ze mnie, zapłacę ci – spojrzała na niego wzrokiem pełnym błagania.
- Ale o czym ty mówisz? – z wrażenia przestał wklepywać jej dane do komputera.
- Dobrze wiesz o czym. Nikt się o tym nie dowie. Pomóż mi, ja teraz nie mogę sobie pozwolić na dziecko – zaniosła się głośnym szlochem. Wanat momentalnie znalazł się obok niej i usiadł na krześle stojącym tuż obok.
- Hej, Ula, spokojnie. Pomogę ci, damy sobie radę. Na pewno nie pozwolę ci dokonać aborcji. Zobaczysz, wszystko się ułoży – mocno ją do siebie przytulił – Wiesz, kto jest jego ojcem?
- Szymon, oczywiście, że wiem. Moje życie erotyczne nie przypomina rollercostera. Ojcem jest Marek, mój szef. Może być jeszcze gorzej? – spojrzała na niego wymownie.
- Powiedziałem już, że sobie poradzisz. Pomogę ci, nie zostawię cię z tym samej. Jego też musisz powiadomić, niech wie, że będzie miał dziecko. Tymczasem chodź, odwiozę cię do domu – złapał ją pod ramię i udali się do wyjścia z kliniki.

- Myślałam, że jesteś moim przyjacielem i mi pomożesz – znowu zaniosła się płaczem.
- Owszem, pomogę. Jednak nie przyczynię się do morderstwa. Nie dokonuję aborcji, w żadnym przypadku. Może nie dzisiaj, ale za jakiś czas pokochasz to dziecko, zobaczysz  – powiedział ostro – Powiedziałaś mu?
- Powiem mu w pracy, jutro – napiła się herbaty, którą jej podał – Ucieszy się jak cholera. Dzień przed sylwestrem dowiedzieć się o takiej rewelacji.
- Będzie szczęśliwy, zobaczysz – pocałował ją w czoło i usiadł obok niej na kanapie – Zajmę się tym – wskazał na kieliszek, który poszedł opróżnić do zlewu.

- Bardzo dziękuję za przybycie. Życzę wszystkim szczęśliwego nowego roku! Mam nadzieję, że będziecie się dobrze bawić, wznieśmy toast – podniósł kieliszek napełniony szampanem ku górze – oby było tylko lepiej!
Pół godziny później wszyscy opuścili konferencyjną. Została tam tylko Ula, która porządkowała swoje dokumenty po spotkaniu podsumowującym miniony rok. Sytuację postanowił wykorzystać Marek.
- Ula, stało się coś? Mam wrażenie, że od dwóch dni jesteś nieobecna – usiadł na brzegu stołu.
- Nie, wszystko w porządku – nie oderwała się od pracy.
- Może pogadamy na spokojnie u mnie? Zamówię jakiś lunch i posiedzimy w firmie?
- Mam spotkanie z Iwoną Karasińską w sprawie budżetu na targi, ale później będę wolna. Około czternastej przyjdę do ciebie. Musimy porozmawiać, to coś bardzo ważnego – usiadła na krześle, żeby przypadkiem znów nie runąć na ziemię.
- Ula, co się dzieje? Jesteś na coś chora? To dlatego odwołałaś nasze spotkanie przedwczoraj? Przez ostatnie dwa dni unikałaś mnie jak ognia… Stało się coś? Martwię się o ciebie – odgarnął jej włosy z czoła.
- Pogadamy za dwie godziny, ok? Zamów coś do jedzenia, umieram z głodu – cmoknęła go w policzek i udała się do siebie.

- Jasne mamo, oczywiście, zabiorę Ulę... Wiem, ze tata się bardzo ucieszy i że bardzo ją lubi… Dobrze, dobrze. To do zobaczenia w nowym roku… Tak, będziemy pierwszego na szesnastą… Pa, pa, ja ciebie też… - rozmawiał z matką, kiedy Ula stanęła w drzwiach – Wchodź, przepraszam cię, ale mama zadzwoniła z zaproszeniem na urodzinowy obiad ojca, oczywiście musisz pójść tam ze mną, już wszystko potwierdziłem.
- Jasne, dzięki. Co dla mnie masz? – spojrzała do plastikowego pojemnika, który znajdował się tuż przed nią.
- Spaghetti, brakowało mi włoskiej kuchni – dosiadł się obok niej i zaczęli pałaszować – O czym chciałaś ze mną porozmawiać?
- Nic ważnego w sumie, tylko tyle, że będziemy mieli dziecko – powiedziała między kęsami. Marek momentalnie przestał pochłaniać makaron, odłożył pudełko i patrzył na nią z zaciekawieniem. Ula nic sobie z tego nie zrobiła.
- Sssłucham? – zapytał tak, jakby rewelacja, o której przed chwilą się dowiedział, nie dotarła do jego jaźni.
- Jestem w ciąży, po prostu – odłożyła pudełko.
- To cudowna informacja, Ula, będziemy mieli dziecko, wspaniale – mocno ją do siebie przytulił. Ta oderwała się od niego i spojrzała pytająco.
- Wszystko dobrze z główką? – wstała i podeszła do regału – Zachowujesz się tak, jakbyśmy byli z pięć lat po ślubie, a ty czekałbyś na dziecko!
- Mam płakać?! Cieszę się, jak cholera się cieszę – rozłożył się na kanapie i wyszczerzył usta w uśmiechu.
- Jak ty sobie to wyobrażasz? Ty w ogóle wiesz jak będzie wyglądało moje życie, jak ja sobie z tym poradzę?! Jak sobie pomyślę, że rodzice strzelą mi umoralniającą gadkę, to mi się słabo robi! Nie to jest najważniejsze. Pomyślałeś o tym jak będzie wyglądała moja praca! Jedna, wielka masakra – usiadła na kanapie i ukryła twarz w dłoniach.
- Masz mnie, nie pozwolę, żeby wam czegoś brakowało. Nie mamy po czternaście lat, jesteśmy dorośli. Nie my pierwsi wpadliśmy, nie my ostatni. Wszystko się ułoży – pogłaskał ją po plecach. Kiedy maleństwo pojawi się na świecie?
- Jak dobrze pójdzie, to wcale się nie pojawi i problem rozwiąże się sam! – wyszła z jego gabinetu z impetem trzaskając drzwiami. Szybko znalazła się u siebie w gabinecie i zaczęła zbierać swoje rzeczy. Nie minęło dwadzieścia sekund, a przy niej znalazł się Marek.
- Nie pozwolę ci na to, rozumiesz! Nie zabijesz mojego dziecka! Nawet o tym nie myśl! – wykrzykiwał w jej kierunku.
- A co, doniesiesz na mnie?! – spytała, patrząc mu prosto w oczy.
- Spróbuj tylko – odpowiedział cicho, po czym opuścił jej gabinet.

- Daj mi numer do jej lekarza! Albo chociaż powiedz, do którego chodzi! Wiem, ze wymieniacie się wszystkimi głupotami! Nie próbuj mi nawet wciskać, że nie wiesz o czym mówię! – krzyczał w kierunku Pauliny, która uzupełniała zamówienia w swoim gabinecie.
- Marek, usiądź i uspokój się! Krzykiem na pewno niczego nie zdziałasz – powiedziała spokojnie.
- Próbowałaś wybić jej ten pomysł z głowy? – poluźnił krawat, który zaczął mu ciążyć na szyi.
- Oczywiście. Na zmianę z Szymonem jej tłumaczymy, że bycie samotną matką to nie jest koniec świata, ale – nie dane było jej dokończyć.
- Jaką samotną matką, do cholery! Przecież nie będzie sama! Będę przy niej cały czas, przy nich…
- Ona już sama nie wie na co może liczyć z twojej strony. Tutaj masz adres kliniki Szymona, jedź tam. Może się czegoś dowiesz – podała mu kartkę – Marek, daj jej czas. Ona sobie z tym w ogóle nie radzi.
- Aborcja to żadne rozwiązanie. Dziękuję.

Pół godziny później parkował auto pod mokotowską kliniką. Miał szczęście, że Szymon właśnie skończył cesarskie cięcie i mógł go przyjąć.
- To pan zaproponował Uli zabieg? – zapytał spokojnie.
- Nie, to ja jej to odradzam. Chciałem umówić ją z psychologiem, ale całkowicie się zamknęła. Nie zrobiła badań, o które ją prosiłem. Mam nadzieję, że z dzieckiem wszystko będzie w porządku. Panie Marku, proszę z nią porozmawiać, przekonać. Proszę chwilkę poczekać – udał się do szafki, znajdującej się w pobliżu aparatu USG – Proszę.
- Co to jest? – Marek spojrzał na wydruk.
- Pierwsze zdjęcie waszego dziecka.

- Spójrz na to i prosto w oczy powiedz mi, że będziesz miała siłę je zabić! Ono już od teraz cię potrzebuje i ma ogromną wolę życia – rzucił na stół w jej kuchni zdjęcie i zaczął płakać jak dziecko.