Ja wiem, że Ty chcesz X

- Wszystko gotowe, proszę przyłożyć sobie wacik i zgiąć rękę, krew powinna przestać zaraz lecieć – pielęgniarka nakleiła plaster w okolicy żyły – Wyniki będą za godzinę, poczeka pani czy przyjedzie później?
- Obojętnie – wstała, wzięła płaszcz i udała się w kierunku wyjścia. Pielęgniarka patrzyła na nią zdziwionym wzrokiem.
- Poczekamy, będziemy na zewnątrz, proszę nas zawołać. Wypijemy szybką herbatę. Bardzo pani dziękuję za wszystko. Szymon dzisiaj będzie? – Marek zwracał się bardzo uprzejmie.
- Dzisiaj jest cały dzień w szpitalu, być może wpadnie po osiemnastej, ale tego już obiecać nie mogę. Najlepiej zadzwonić bezpośrednio do pana doktora – uśmiechnęła się i wyrzuciła do kosza odpady medyczne.
- Dziękuję, w takim razie do zobaczenia – westchnął, wstał i poszedł w kierunku Uli.
Mimo że pogoda w styczniu nie rozpieszczała, Ula z rozpiętym płaszczem siedziała na ławce przy wejściu do kliniki. Odpisywała na służbowe maile, za nic mając sobie panujący mróz.
- Przeziębisz się – podszedł do niej i opatulił swoim szalikiem – Zapnij płaszczyk.
- Marek, pracuję. Możesz mi nie przeszkadzać! I tak przywlokłeś mnie tutaj bez sensu, w samym środku przygotowań do pokazu wiosennego. Wiesz ile mam roboty! Spadam stąd.
- Nigdzie nie pojedziesz, usiądź na tyłku i czekaj! A jeśli ci zimno, to możemy pójść na gorącą czekoladę, którą uwielbiasz. Zaangażuj się trochę!
- Moje zaangażowanie polega na wydaniu tego na świat, doceń to – odburknęła i ruszyła w kierunku taksówki, która właśnie po nią podjechała.

Okres noworoczny w firmie Febo&Dobrzański obfitował w nadmiar pracy. Przygotowania do kolejnego pokazu, ale i również ciągła sprzedaż kreacji indywidualnych czy linii sukien wieczorowych. Każdy miał się z czym uwijać. Ula chcąc nadrobić zmarnowany – według niej – poranek, nie wyszła od czterech godzin z gabinetu. Zajmowała się głównie pokazem, a pozostałe sprawy finansowe powierzyła podwładnym. Zależało jej na czasie, chciała mieć to jak najszybciej z głowy.

Paulina Febo, ambasador firmy i przyjaciółka dyrektor finansowej, przeżywała właśnie jeden z bardziej euforycznych dni w swoim życiu. Doug oznajmił, że nie ma sensu dzielić życia pomiędzy Stany a Polskę, a co gorsza jeszcze i Włochy. Chciał spróbować wspólnego życia z Pauliną w Warszawie. Będzie pracował zdalnie, a raz na jakiś czas poleci do Ameryki, aby skontrolować swoje sprawy. Oboje też dużo rozmawiali o sytuacji Uli. Bardzo chcieli jej pomóc, jednak ona zamykała się na każdą formę i próbę pomocy. Powoli tracili nadzieję, że wszystko może się ułożyć. Jedynym pocieszeniem dla wszystkich, zarówno dla nich jak i dla Marka był fakt, że Ula postanowiła urodzić dziecko. Jednak to nie uspokoiło nikogo. Wydanie na świat to dopiero wierzchołek góry lodowej. Dziecko potrzebuje matki, żeby je wychowała i była dla niego wsparciem. W chwili obecnej Marek piastował stanowisko ojca i matki w jednym. Bardzo chciał to zmienić, bardzo chciał z nią zamieszkać i wspólnie żyć, ale ona jakby i tego nie chciała do siebie przyjąć. Jeszcze w końcówce starego roku, kiedy przyszedł do niej i rzucił wydrukiem USG, oznajmił wszystko, co czuł.
- Myślisz, że możesz przychodzi ć do mnie i wydzierać się! Nie jestem twoją własnością! – poszła do łazienki i trzasnęła drzwiami.
- Ula, do cholery jasnej! Przez ciebie zestarzałem się o dziesięć lat. Czy do ciebie nic nie dociera. Kocham cię i chcę stworzyć z tobą dom dla naszego dziecka, nie rozumiesz tego? – mówił przez zamknięte drzwi. To podziałało na kobietę jak płachta na byka, wyparowała z łazienki i rzuciła w kierunku Dobrzańskiego wiązankę:
- Kochasz mnie? Twierdzisz, kurwa, że mnie kochasz! Zajebiście! Kiedy uaktywniło się w tobie to kochanie?! Bo zanim powiedziałam ci, że zostaniesz tatusiem, miałeś wszystko głęboko w poważaniu i proponowałeś mi „przyjaźń” – podniosła ręce w charakterystycznym geście – Boisz się co ludzie powiedzą? Boisz się, że cię obsmarują brukowce? Po cholerę tak się starasz! Każdy z was wciska mi tylko kity, że będzie dobrze, że się ułoży, bo D Z I E C K O. Ale czy ktoś z was spytał mnie o zdanie? Czy spytałeś mnie kiedykolwiek co ja czuję? Nie – ściszyła ton – Po prostu ja z automatu muszę dać radę. Chcę zostać sama, proszę cię, wyjdź – zaczęła płakać.
- Nie wyjdę, nie zostawię cię samej. Za dużo razy zostawałaś sama, bo nie wiedziałem czego chcę. Teraz już wiem i nie dam ci odejść – zamknął jej świat w swoich ramionach.

- Puk, puk, kochanie. Przeszkadzamy? – do gabinetu Uli weszli jej rodzice.
- Mama, tata? Co tutaj robicie? – patrzyła na nich z niedowierzaniem.
- Wpadliśmy na trochę. Helena z Krzysztofem zaprosili nas na pokaz.
- Okeeeej, ale pokaz jest za dwa tygodnie, chyba nie będziecie tutaj tak długo? – wystraszyła się jeszcze bardziej.  
- Dzisiaj wieczorem idziemy na kolację do Dobrzańskich, jutro zjemy z Tobą śniadanie i wylatujemy na wakacje. Lecimy na Kubę, a z Warszawy są po prostu lepsze połączenia. Zaraz po powrocie obejrzymy pokaz i wracamy do domu, nie musisz się obawiać staruszków – Magdalena uściskała swoją córkę.
- Fajnie, ale ja teraz nie mam czasu, żeby się wami zająć. Mam sporo roboty – spojrzała przepraszająco.
- Nic nie szkodzi, Marek zawiezie nas do ciebie, odświeżymy się i pojedziemy do jego rodziców. Wy macie do nas dołączyć – mam była przejęta wszystkim – Nie mówiłaś, że się spotykacie.
- A spotykamy? – była totalnie zażenowana całą sytuacją.
- Madziu, daj jej spokój. Chodźmy, Marek czeka. To do wieczora, kochanie – ojciec pocałował najstarszą latorośl w czółko i udał się do wyjścia.

Podwózka rodziców Uli na Powiśle zajęła mu niewiele czasu, miał już wchodzić do swojego gabinetu, gdy rozdzwoniła się jego komórka.
- Hej Marek, jestem w klinice i zerknąłem na wyniki Uli. Możesz spać spokojnie, dziecko rozwija się prawidłowo.
- Dzięki, stary. Strasznie się bałem. Zdzwonimy się w weekend i spotkamy u mnie. Zrobimy powtórkę z sylwestrowej nocy – zaśmiał się do słuchawki – Skoro z moim dzieckiem wszystko w porządku, mamy co świętować.
- Jasne, do zobaczenia.

- Musiałeś mnie w to wpakować? – szli chodnikiem do wejścia głównego rodzinnego domu Marka.
- Daj spokój, będzie miło – chciał ją przytulić, ale drzwi się otworzyły.
- Wchodźcie, szybko, straszny ziąb na zewnątrz – pani Zosia jak zwykle troszczyła się o wszystkich.
- Podobno się ze sobą spotykamy? Szkoda, że o niczym nie wiem – powiedziała na tyle cicho, że słyszał ją tylko Marek.
- Daj spokój, będzie miło. Odjadą i będziesz mogła znowu być zołzą i uprzykrzać mi życie – uśmiechnął się do niej i cmoknął w policzek.

Po skończonej kolacji, wszyscy przenieśli się na kanapę do salonu. Każda z mam z dumą wspominała o swoich dzieciach, również ojcowie chełpili się swoimi potomkami. Ula nigdy nie była fanką tego typu rodzinnych nasiadówek, dlatego już chciała zbierać się do wyjścia. Marek w porę zauważył, że kobieta postanawia się zerwać i wykorzystał chwilę.
- Kochani, chcielibyśmy Wam coś przekazać – popatrzył na nią poważnie – Pod koniec czerwca zostaniecie dziadkami, tadaaam! – wyszczerzył usta w uśmiechu. Wszyscy zgromadzeni w salonie, zamarli…